Η έννοια του σκοταδιού και του φωτός
Η ερώτηση γιατί υπάρχει το σκοτάδι αν ο Θεός δημιούργησε το φως είναι θεμελιωδώς λανθασμένη. Κάθε φωτόνιο που φτάνει στο μάτι έχει ταξιδέψει μέσα από αυτό που αποκαλείται σκοτάδι. Το φως των μακρινών άστρων έχει περάσει όλη του την ύπαρξη κινούμενο μέσα στο σκοτεινό κενό του διαστήματος, ωστόσο το σκοτάδι δεν το μειώνει, δεν το πολεμά και δεν το καταναλώνει. Αυτό υποδηλώνει ότι το σκοτάδι δεν είναι εχθρός του φωτός, ούτε καν δύναμη.
Η παρανόηση και η φυσική της απουσίας
Η ερώτηση σχετικά με την ύπαρξη του σκοταδιού έχει προκαλέσει δυσφορία όχι λόγω έλλειψης πίστης, αλλά επειδή βασίζεται σε μια θεμελιώδη παρεξήγηση. Οι άνθρωποι έχουν διδαχθεί να βλέπουν το φως και το σκοτάδι ως αντίπαλες δυνάμεις, δύο στρατούς σε αιώνια σύγκρουση (καλό εναντίον κακού, παρουσία εναντίον απειλής, δημιουργία του Θεού εναντίον αποτυχίας του Θεού). Αυτό το πλαίσιο κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται το σκοτάδι και να βλέπουν την απουσία ως επίθεση.
Στην πραγματικότητα, το σκοτάδι δεν είναι κάτι (a thing at all). Το σκοτάδι είναι απλώς η απουσία του φωτός, όπως ακριβώς το κρύο είναι η απουσία της θερμότητας και η σιωπή είναι η απουσία του ήχου. Αυτό δεν είναι απλό λογοπαίγνιο, αλλά ζήτημα φυσικής και φιλοσοφίας, με βαθιές συνέπειες. Όταν αυτή η έννοια γίνει πραγματικά κατανοητή, οι άνθρωποι δεν θα σπαταλούν πλέον ενέργεια πολεμώντας σκιές, ούτε θα ζητούν από τον Θεό να εξηγήσει γιατί το τίποτα υπάρχει δίπλα στο κάτι. Αντίθετα, θα γίνουν πρακτικοί παράγοντες αλλαγής, εισάγοντας φως όπου υπάρχει σκοτάδι.
Το φως ως φαινόμενο
Το φως είναι ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, φωτόνια που μεταφέρουν ενέργεια. Είναι το φαινόμενο που αποκαλύπτει την ίδια τη δομή του χωροχρόνου.
Το σκοτάδι ως κατάσταση όρασης
Όταν κάποιος βλέπει σκοτάδι, τι ακριβώς βλέπει; Το σκοτάδι δεν είναι μια ουσία που γεμίζει το οπτικό πεδίο ή εισέρχεται στα μάτια. Βλέποντας σκοτάδι είναι απλώς η κατάσταση κατά την οποία ανεπαρκή φωτόνια φτάνουν στον αμφιβληστροειδή ώστε ο εγκέφαλος να κατασκευάσει μια λεπτομερή εικόνα του εξωτερικού κόσμου. Το σκοτάδι δεν μεταδίδεται στο μάτι, δεν είναι κύμα που ταξιδεύει, ούτε σωματίδιο που παρεμβαίνει στο φως. Είναι απλώς η λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί όταν το φως δεν είναι παρόν σε επαρκή ποσότητα.
Όταν ανάβει ένα φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, το φως δεν πολεμά το σκοτάδι ή δεν το ωθεί μακριά. Τη στιγμή που τα φωτόνια αρχίζουν να εκπέμπονται, υπάρχει φωτισμός όπου προηγουμένως δεν υπήρχε. Το σκοτάδι δεν υποχωρεί και δεν αντιστέκεται, διότι δεν είναι ουσία ή δύναμη. Υπάρχει απλώς η μετάβαση από μια κατάσταση όπου τα φωτόνια απουσιάζουν σε μια κατάσταση όπου τα φωτόνια είναι παρόντα.
Κοσμική απουσία
Πριν σχηματιστούν τα άστρα στο πρώιμο σύμπαν, υπήρχε σκοτάδι; Πρέπει να σκεφτούμε προσεκτικά: υπήρχε σκοτάδι, ή υπήρχε απλώς η απουσία πηγών φωτός;. Εάν το σκοτάδι ήταν ουσία, ναι, υπήρχε σκοτάδι που γέμιζε το σύμπαν. Αλλά αν το σκοτάδι είναι απλώς η περιγραφή περιοχών όπου το φως απουσιάζει, τότε δεν υπήρχε σκοτάδι πριν από τα άστρα, υπήρχε απλώς χώρος χωρίς φωτισμό.
Αυτή η διάκριση είναι βαθιά: ο ένας τρόπος σκέψης αντιμετωπίζει το σκοτάδι ως κάτι που πρέπει να εξηγηθεί ή να δημιουργηθεί. Ο άλλος τρόπος κατανοεί το σκοτάδι ως την προεπιλεγμένη κατάσταση (default state), την κατάσταση που προκύπτει φυσικά όταν οι πηγές φωτός δεν υπάρχουν. Όταν άναψαν τα πρώτα άστρα, τα φωτόνια δεν πολέμησαν κάποια αντίπαλη δύναμη, αλλά απλώς διαδόθηκαν σύμφωνα με τους νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού. Όπου υπήρχαν φωτόνια, υπήρχε φως. Όπου απουσίαζαν, υπήρχε αυτό που περιγράφουμε ως σκοτάδι. Αυτή η διακύμανση δεν απαιτεί υπερφυσική εξήγηση, όπως και η διακύμανση μεταξύ περιοχών όπου υπάρχει ύλη και περιοχών όπου απουσιάζει.
Οπτική του φωτονίου και αιτιότητα
Από την οπτική γωνία ενός φωτονίου, το ταξίδι του είναι στιγμιαίο (λόγω της σχετικότητας). Καθώς αυτό το φωτόνιο ταξιδεύει, δεν συναντά σκοτάδι, ούτε αγωνίζεται εναντίον αντίπαλων δυνάμεων. Απλώς κινείται μέσω περιοχών του χώρου, μερικές από τις οποίες περιέχουν άλλα φωτόνια και μερικές όχι, αλλά η παρουσία ή η απουσία άλλων φωτονίων είναι άσχετη με το ταξίδι του. Το σκοτάδι δεν εφαρμόζεται καν στην "εμπειρία" του φωτονίου.
Η έννοια του σκοταδιού ως προβλήματος είναι αποκλειστικά ανθρώπινη κατασκευή. Προκύπτει από την τάση μας να αντιμετωπίζουμε την απουσία σαν να ήταν παρουσία, το τίποτα σαν να ήταν κάτι. Χρησιμοποιούμε μεταφορές—όπως "το κρύο μπήκε στο δωμάτιο" ή "το σκοτάδι γέμισε τον χώρο"—που είναι κατάλληλες για την ποίηση, αλλά πρέπει να είμαστε ακριβείς όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε την πραγματικότητα: η απουσία είναι η περιγραφή μιας κατάστασης όπου κάτι δεν είναι παρόν.
Κοσμικό θρησκευτικό συναίσθημα και αιτιότητα
Η κατανόηση του Θεού από τον Αϊνστάιν μετασχηματίστηκε από την "θρησκεία του φόβου" και την "ηθική θρησκεία" σε κάτι βαθύτερο: το Κοσμικό Θρησκευτικό Συναίσθημα. Αυτό είναι η αναγνώριση ότι το ίδιο το σύμπαν, στην ορθολογική του δομή και τη μαθηματική του ομορφιά, αξίζει τον σεβασμό μας.
Αυτός ο Θεός δεν είναι ένας τεχνίτης που δημιουργεί αντικείμενα (φως και σκοτάδι). Ο Θεός αποκαλύπτεται στην ίδια τη δομή της πραγματικότητας, στους νόμους που διέπουν την ύπαρξη. Το φως αναδύεται φυσικά από τις θεμελιώδεις ιδιότητες των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων και της κβαντομηχανικής, ενώ το σκοτάδι είναι απλώς η περιγραφή των περιοχών όπου το φως δεν είναι παρόν. Κανένα από τα δύο δεν απαιτεί ξεχωριστές πράξεις θείας δημιουργίας.
Η αντίληψη ενός Θεού που παρεμβαίνει αυθαίρετα (στέλνοντας φως ή επιτρέποντας σκοτάδι) έρχεται σε αντίθεση με αυτό που γνωρίζουμε για την αιτιότητα (causality). Όλα τα γεγονότα προκύπτουν από προηγούμενες αιτίες σύμφωνα με τον φυσικό νόμο. Αντίθετα, αν δούμε τον Θεό ως την πηγή ή τη βάση του φυσικού νόμου, ως τον λόγο για τον οποίο υπάρχει τάξη αντί για χάος, τότε δεν υπάρχει αντίφαση.
Παράδειγμα Αριθμών: Όπως οι αρνητικοί αριθμοί προκύπτουν αυτόματα από τη λογική δομή του αριθμητικού συστήματος όταν οριστούν οι θετικοί, έτσι και το σκοτάδι αναδύεται αυτόματα ως η περιγραφή των καταστάσεων όπου η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία απουσιάζει, χωρίς να χρειάζεται να δημιουργηθεί ξεχωριστά.
Υποκειμενική εμπειρία και αντικειμενική πραγματικότητα
Είναι σημαντικό να γίνει διάκριση μεταξύ υποκειμενικής εμπειρίας και αντικειμενικής πραγματικότητας. Υποκειμενικά, το σκοτάδι είναι πράγματι μια εμπειρία (όπως ο φόβος ή η θλίψη). Τα μάτια στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο όταν το φως είναι ανεπαρκές, δημιουργώντας συναισθήματα άγχους ή φόβου. Αυτές οι υποκειμενικές εμπειρίες είναι εντελώς πραγματικές και δεν αναιρούνται.
Ωστόσο, αντικειμενικά, φυσικά, το σκοτάδι δεν είναι ουσία, κύμα, σωματίδιο ή πεδίο. Είναι απλώς η κατάσταση που επικρατεί όταν η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία είναι απούσα ή ανεπαρκής. Όπως ακριβώς το κρύο δεν είναι μια ουσία που επιτίθεται, αλλά απλώς μειωμένη μοριακή κινητική ενέργεια (ταχύτερη κίνηση για το ζεστό, βραδύτερη για το κρύο), έτσι και το σκοτάδι είναι η απουσία φωτονίων. Όταν ρωτάμε γιατί ο Θεός δημιούργησε το σκοτάδι, αντιμετωπίζουμε την υποκειμενική εμπειρία ως απόδειξη για μια αντικειμενική ουσία που απαιτούσε δημιουργία. Εφόσον το σκοτάδι είναι απουσία, η απουσία δεν δημιουργείται.
Η απελευθερωτική δράση
Η κατανόηση ότι το σκοτάδι είναι απουσία παρά παρουσία, παρέχει ένα πλαίσιο που βοηθά στην αποτελεσματική αντιμετώπιση των δυσκολιών.
Εάν πιστεύουμε ότι το σκοτάδι είναι δύναμη, τότε πρέπει να το πολεμήσουμε, να το διώξουμε, να αμυνθούμε. Εάν κατανοούμε το σκοτάδι ως απουσία, τότε απλώς εισάγουμε φως (ανάβουμε μια λάμπα, ένα κερί). Το σκοτάδι δεν αντιστέκεται, απλώς παύει να υπάρχει επειδή το φως είναι πλέον παρόν.
Αυτό ισχύει και για το μεταφορικό σκοτάδι στη ζωή:
- Η μοναξιά δεν είναι επιτιθέμενη δύναμη, αλλά η απουσία σύνδεσης. Το καθήκον μας είναι να εισαγάγουμε σύνδεση (να επικοινωνήσουμε).
- Η άγνοια δεν είναι δαίμονας, αλλά η απουσία γνώσης, η οποία θεραπεύεται με τη μάθηση.
- Η αδικία δεν είναι υπερφυσική δύναμη, αλλά η απουσία δίκαιων πρακτικών, η οποία θεραπεύεται με την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.
Ο ρόλος του ανθρώπου ως αιτιώδους παράγοντα
Το σύμπαν λειτουργεί σύμφωνα με τον φυσικό νόμο και την αναγκαιότητα της αιτιότητας. Δεν υπάρχει χώρος για έναν Θεό που παρεμβαίνει αυθαίρετα.
Ωστόσο, το ότι τα πάντα ακολουθούν τον φυσικό νόμο δεν σημαίνει ότι η ελεύθερη βούληση είναι ψευδαίσθηση και ότι είμαστε ανίσχυροι. Αντιθέτως, ο άνθρωπος είναι μέρος της αιτιώδους αλυσίδας. Οι επιλογές και οι πράξεις είναι αιτίες που παράγουν αποτελέσματα. Η επιλογή να ανάψουμε το φως είναι η άμεση αιτία εμφάνισης του φωτός.
Ο άνθρωπος είναι ένας ενεργός κρίκος στην αιτιώδη αλυσίδα, ένα όργανο μέσω του οποίου οι αιτίες γίνονται αποτελέσματα. Αυτό δίνει αξιοπρέπεια και ευθύνη. Είμαστε υπεύθυνοι επειδή οι πράξεις μας είναι οι άμεσες αιτίες των αποτελεσμάτων τους. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε τη δύναμη να εισαγάγουμε φως, ζεστασιά, γνώση και δικαιοσύνη όπου αυτά απουσιάζουν.
Η Λύτρωση της Κατανόησης
Όταν αντιμετωπίζουμε το σκοτάδι (κυριολεκτικό ή μεταφορικό), έχουμε δύο επιλογές:
Να το πλαισιώσουμε ως επιτιθέμενη δύναμη (μια δοκιμασία του Θεού). Σε αυτό το πλαίσιο, είμαστε θύματα κοσμικής σύγκρουσης, παθητικά και αγανακτισμένα.
Να το πλαισιώσουμε ως απουσία. Σε αυτό το πλαίσιο, είμαστε ενεργοί παράγοντες και το καθήκον μας είναι να εισαγάγουμε φως.
Η απουσία είναι μια πραγματική ιδιότητα της πραγματικότητας (π.χ., ένα σκοτεινό δωμάτιο στερείται φωτονίων, τα φυτά δεν μπορούν να φωτοσυνθέσουν). Όταν λέμε ότι το σκοτάδι δεν υπάρχει, εννοούμε ότι δεν υπάρχει ως ουσία ή οντότητα. Ωστόσο, η κατάσταση του σκοταδιού, η απουσία φωτός, υπάρχει. Οι παρουσίες απαιτούν αιτιώδη εξήγηση (π.χ., τι προκάλεσε το φως;), ενώ οι απουσίες απαιτούν μόνο την εξήγηση γιατί το φως δεν είναι παρόν.
Η κοινή λογική μας λέει ότι το φως και το σκοτάδι είναι αντίπαλες δυνάμεις σε αιώνιο αγώνα. Ωστόσο, όταν κατανοούμε το φως ως ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και το σκοτάδι ως απλή απουσία αυτής της ακτινοβολίας, το πλαίσιο της κοσμικής σύγκρουσης διαλύεται. Υπάρχει απλώς φυσική διακύμανση στην κατανομή της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας.
Πρακτική Άσκηση: Η Πηγή του Φωτός
Η αναγνώριση του ρόλου μας ως αιτιώδους παράγοντα δίνει νόημα και ηθική σημασία, όχι ως πολεμιστές σε κάποια αιώνια μάχη, αλλά ως πρακτικοί παράγοντες που εισάγουν φως σε σκοτεινούς χώρους.
Ο Αϊνστάιν προτείνει μια τελική στάση, μια νοητική βάση για την αντιμετώπιση του σκοταδιού σε οποιαδήποτε μορφή: "Δεν είστε σε πόλεμο με το σκοτάδι, είστε μια πηγή φωτός".
Όταν βλέπουμε τον εαυτό μας να "πολεμά" το σκοτάδι, είμαστε συνεχώς σε κατάσταση μάχης, εξαντλημένοι και αντιδραστικοί. Όταν βλέπουμε τον εαυτό μας ως πηγή φωτός, όλα αλλάζουν. Το φως απλώς φωτίζει. Δεν χρειάζεται να καταστρέψουμε το σκοτάδι, χρειάζεται μόνο να εισαγάγουμε φως, και το σκοτάδι φροντίζει για τον εαυτό του (the darkness takes care of itself). Αυτό σημαίνει να εισάγουμε την παρουσία της γνώσης, της συμπόνιας, της δικαιοσύνης, της σύνδεσης, της ελπίδας ή της υλικής βοήθειας, όπου υπάρχει επιβλαβής απουσία.
Επομένως, όταν αντιμετωπίζουμε το σκοτάδι, η πρακτική εφαρμογή είναι: "Τι φως μπορώ να εισαγάγω εδώ; Τι πρακτική ενέργεια μπορώ να κάνω για να φέρω παρουσία εκεί όπου επικρατεί απουσία;". Αυτό μας κάνει αποτελεσματικούς παράγοντες αλλαγής, αντί για παθητικά θύματα.
Η ανάλυση της σκοτεινιάς, όπως παρουσιάζεται στις πηγές, βασίζεται σε μια θεμελιώδη αναθεώρηση της κατανόησης του φαινομένου, μετατοπίζοντάς το από μια «δύναμη» σε μια «απουσία».
Ακολουθεί ο ορισμός της σκοτεινιάς ως απουσίας φωτός και οι εκτεταμένες πρακτικές επιπτώσεις αυτής της κατανόησης.
I. Ορισμός της Σκοτεινιάς ως Απουσίας Φωτός
Οι πηγές καθορίζουν τη σκοτεινιά όχι ως μια ουσία ή δύναμη, αλλά ως την απλή απουσία της παρουσίας του φωτός.
1. Η Φυσική Πραγματικότητα της Απουσίας
Φυσικά, η σκοτεινιά δεν είναι κάτι (not a thing at all). Είναι η περιγραφή μιας κατάστασης:
Η σκοτεινιά είναι απλώς η απουσία του φωτός, όπως ακριβώς το κρύο είναι η απουσία της θερμότητας και η σιωπή είναι η απουσία του ήχου. Αυτό δεν είναι απλό λογοπαίγνιο, αλλά ζήτημα φυσικής.
Το φως είναι ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, φωτόνια που μεταφέρουν ενέργεια. Η σκοτεινιά είναι απλώς η λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί όταν το φως δεν είναι παρόν σε επαρκή ποσότητα.
Το σκοτάδι δεν είναι μια ουσία που γεμίζει το οπτικό πεδίο. Ούτε είναι κύμα που ταξιδεύει, ούτε σωματίδιο που παρεμβαίνει στα φωτόνια.
Η σκοτεινιά είναι η προεπιλεγμένη κατάσταση (the default state), η συνθήκη που προκύπτει φυσικά όταν δεν υπάρχουν πηγές φωτός.
Όταν τα φωτόνια εκπέμπονται (π.χ., από ένα άστρο), αυτά απλώς διαδίδονται σύμφωνα με τους νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού. Όπου τα φωτόνια είναι παρόντα, υπάρχει φως. Όπου απουσιάζουν, υπάρχει αυτό που περιγράφεται ως σκοτάδι, αλλά το σκοτάδι δεν δημιουργήθηκε.
Το σκοτάδι έχει διαφορετική οντολογική κατάσταση (ontological status) από το φως. Το φως είναι μια παρουσία (π.χ., ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία), ενώ το σκοτάδι είναι μια απουσία.
2. Διάκριση Υποκειμενικής Εμπειρίας και Αντικειμενικής Πραγματικότητας
Η δυσκολία στην κατανόηση της σκοτεινιάς ως απουσίας προέρχεται από την ανθρώπινη τάση να αντιμετωπίζεται η απουσία σαν να ήταν παρουσία, το τίποτα σαν να ήταν κάτι.
Υποκειμενικά: Η σκοτεινιά είναι όντως μια εμπειρία. Τα μάτια στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο που δείχνουν ότι ανεπαρκή φωτόνια φτάνουν στον αμφιβληστροειδή, δημιουργώντας αισθήματα άγχους ή φόβου. Αυτές οι υποκειμενικές εμπειρίες είναι πλήρως πραγματικές.
Αντικειμενικά: Ωστόσο, η υποκειμενική εμπειρία του κρύου δεν αντιστοιχεί σε μια ουσία (δεν υπάρχει ουσία που λέγεται κρύο). Παρομοίως, η υποκειμενική εμπειρία της σκοτεινιάς δεν αντιστοιχεί σε μια ουσία ή δύναμη που λέγεται σκοτεινιά.
Όταν ρωτάμε γιατί ο Θεός δημιούργησε το σκοτάδι, αντιμετωπίζουμε την υποκειμενική εμπειρία ως απόδειξη για μια αντικειμενική ουσία που χρειαζόταν δημιουργία. Εφόσον όμως η σκοτεινιά είναι απουσία, η απουσία δεν δημιουργείται.
II. Πρακτικές Επιπτώσεις της Κατανόησης
Η κατανόηση ότι η σκοτεινιά είναι απουσία και όχι επιτιθέμενη δύναμη επιφέρει μια θεμελιώδη αλλαγή στην προσέγγιση της δυσκολίας, τόσο στο κυριολεκτικό όσο και στο μεταφορικό επίπεδο.
1. Αλλαγή Πλαισίου Δράσης
Η αλλαγή αυτής της οπτικής είναι απελευθερωτική, καθώς μετατρέπει τον άνθρωπο από παθητικό θύμα σε ενεργό παράγοντα αλλαγής.
| Εάν η Σκοτεινιά είναι Δύναμη (Παλιό Πλαίσιο) | Εάν η Σκοτεινιά είναι Απουσία (Νέο Πλαίσιο) |
|---|---|
| Πρέπει να πολεμήσετε τη σκοτεινιά, να την διώξετε, να αμυνθείτε. | Απλώς εισάγετε φως. |
| Σπαταλάτε ενέργεια πολεμώντας σκιές. | Η σκοτεινιά δεν αντιστέκεται στην πράξη σας και απλώς παύει να υπάρχει. |
| Είστε θύμα κοσμικής σύγκρουσης. | Είστε ένας πρακτικός παράγοντας (a practical agent). |
Η βασική πρακτική: Δεν χρειάζεται να καταστρέψουμε τη σκοτεινιά, χρειάζεται μόνο να εισαγάγουμε φως. Η σκοτεινιά φροντίζει για τον εαυτό της (takes care of itself).
2. Εφαρμογή στη Μεταφορική Σκοτεινιά
Η έννοια εφαρμόζεται αποτελεσματικά στις ανθρώπινες δυσκολίες, οι οποίες συχνά νοούνται ως «σκοτεινιές» (απουσίες):
Μοναξιά: Δεν είναι επιτιθέμενη δύναμη, αλλά η απουσία σύνδεσης (absence of connection). Το καθήκον μας είναι να εισαγάγουμε σύνδεση (reach out, engage).
Άγνοια: Είναι η απουσία γνώσης (absence of knowledge), η οποία θεραπεύεται με τη μάθηση.
Αδικία: Είναι η απουσία δίκαιων πρακτικών (absence of just practices), η οποία θεραπεύεται με την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.
Ωμότητα/Σκληρότητα: Είναι η απουσία συμπόνιας (absence of compassion), η οποία θεραπεύεται με την επιλογή της συμπόνιας στις πράξεις μας.
Όταν κανείς αντιμετωπίζει τη θλίψη ή την ταλαιπωρία ως μεταφορική σκοτεινιά (δηλαδή ως απουσία άνεσης, ελπίδας ή κατανόησης), ο στόχος γίνεται σαφής: να εισαγάγει την παρουσία του αντίθετου.
3. Ο Ρόλος του Ανθρώπου ως Αιτιώδους Παράγοντα (Causal Agent)
Η κατανόηση της σκοτεινιάς ως απουσίας ενισχύει την ηθική ευθύνη και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, όλα τα γεγονότα προκύπτουν από προηγούμενες αιτίες (prior causes).
Ο άνθρωπος δεν είναι ένα αβοήθητο πιόνι, αλλά ένας ενεργός κρίκος στην αιτιώδη αλυσίδα. Οι επιλογές και οι πράξεις μας είναι αιτίες που παράγουν αποτελέσματα.
Όταν επιλέγουμε να ανάψουμε το φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, αυτή η πράξη είναι η άμεση αιτία της εμφάνισης του φωτός.
Η ευθύνη μας έγκειται ακριβώς στο ότι είμαστε το όργανο μέσω του οποίου ορισμένες αιτίες παράγουν ορισμένα αποτελέσματα. Έχουμε τη δύναμη να εισαγάγουμε φως, γνώση και δικαιοσύνη όπου αυτά απουσιάζουν.
4. Η Φιλοσοφική Κατεύθυνση
Η πρακτική εφαρμογή συνοψίζεται στην εξής στάση: "Δεν είστε σε πόλεμο με το σκοτάδι, είστε μια πηγή φωτός" (You are not at war with darkness, you are a source of light).
Αντί να εστιάζουμε σε κοσμική αγανάκτηση ή θεολογικά αινίγματα, η πρακτική ερώτηση είναι: "Τι φως μπορώ να εισαγάγω εδώ; Τι πρακτική ενέργεια μπορώ να κάνω για να φέρω παρουσία εκεί όπου επικρατεί απουσία;". Αυτό μας κάνει αποτελεσματικούς αντί για παθητικούς.
Η κατανόηση της σκοτεινιάς ως απουσίας είναι σαν τη διαφορά μεταξύ του να προσπαθείς να διώξεις το κρύο με ένα χτυποκάρδι (πολεμώντας μια ανύπαρκτη ουσία) και του να ανάβεις μια φωτιά (εισάγοντας την παρουσία της θερμικής ενέργειας). Στη δεύτερη περίπτωση, το κρύο «φεύγει από μόνο του» όχι λόγω μάχης, αλλά λόγω της φυσικής αλλαγής των συνθηκών.
Η Λανθασμένη Ερώτηση
Η ερώτηση "Γιατί υπάρχει το σκοτάδι αν ο Θεός δημιούργησε το φως;" θεωρείται ολόκληρη λάθος ερώτηση διότι βασίζεται σε μια θεμελιώδη παρεξήγηση σχετικά με τη φύση του σκοταδιού.
Σύμφωνα με την φιλοσοφική και φυσική ανάλυση που παρέχεται, η ερώτηση είναι λανθασμένη για τους εξής λόγους:
1. Το Σκοτάδι Δεν Είναι Ουσία ή Δύναμη
Η ερώτηση προϋποθέτει ότι το σκοτάδι είναι κάτι που δημιουργήθηκε, μια οντότητα ή μια αντίπαλη δύναμη, όπως ακριβώς είναι το φως.
Το σκοτάδι δεν είναι κάτι (a thing at all).
Το σκοτάδι είναι απλώς η απουσία του φωτός, όπως το κρύο είναι η απουσία της θερμότητας και η σιωπή είναι η απουσία του ήχου.
Οι άνθρωποι έχουν διδαχθεί να βλέπουν το φως και το σκοτάδι ως αντίπαλες δυνάμεις, δύο στρατούς σε αιώνια σύγκρουση (καλό εναντίον κακού, παρουσία εναντίον απειλής, δημιουργία του Θεού εναντίον αποτυχίας του Θεού). Αυτό το πλαίσιο είναι λανθασμένο.
Το σκοτάδι δεν αντιστέκεται (does not resist) και δεν υποχωρεί (does not retreat) όταν ανάβει το φως, επειδή δεν είναι ουσία ή δύναμη.
Από την άποψη της φυσικής, το σκοτάδι δεν είναι κύμα, σωματίδιο, ούτε πεδίο. Είναι απλώς η λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει την κατάσταση κατά την οποία ανεπαρκή φωτόνια φτάνουν στον αμφιβληστροειδή για να κατασκευάσει ο εγκέφαλος μια λεπτομερή εικόνα του εξωτερικού κόσμου.
2. Η Απουσία Δεν Απαιτεί Δημιουργία
Το σκοτάδι έχει διαφορετική οντολογική κατάσταση (ontological status) από το φως. Το φως είναι μια παρουσία (ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία/φωτόνια), ενώ το σκοτάδι είναι μια απουσία.
Η ερώτηση είναι λανθασμένη διότι αντιμετωπίζει την απουσία σαν να ήταν παρουσία και το τίποτα σαν να ήταν κάτι.
Οι παρουσίες απαιτούν αιτιώδη εξήγηση (π.χ., τι προκάλεσε το φως;). Ωστόσο, οι απουσίες δεν δημιουργούνται (Absence is not created).
Εφόσον το σκοτάδι είναι απουσία, δεν απαιτείται ξεχωριστή θεία πράξη δημιουργίας ή υπερφυσική εξήγηση για την ύπαρξή του. Το σκοτάδι είναι η προεπιλεγμένη κατάσταση (default state).
Όταν οι πρώτοι αστέρες άναψαν, δεν πολέμησαν κάποια αντίπαλη δύναμη (σκοτάδι), αλλά απλώς διαδόθηκαν σύμφωνα με τους νόμους του ηλεκτρομαγνητισμού. Η ύπαρξη φωτός και σκοταδιού είναι φυσική διακύμανση (natural variation) στην κατανομή της ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας.
3. Η Ερώτηση Προκαλεί Πόνο και Παθητικότητα
Η λανθασμένη θεώρηση του σκοταδιού ως δύναμης οδηγεί σε ένα πλαίσιο που προκαλεί πόνο και δυσφορία στους ανθρώπους.
Το λάθος πλαίσιο κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται το σκοτάδι και να βλέπουν την απουσία ως επίθεση.
Όταν κάποιος ρωτά γιατί ο Θεός "επέτρεψε" το σκοτάδι, αυτό οδηγεί σε κοσμική αγανάκτηση (cosmic resentment) και κάνει τον άνθρωπο να βλέπει τον εαυτό του ως θύμα κοσμικής σύγκρουσης (victim of cosmic conflict), με αποτέλεσμα να είναι παθητικός και να αγανακτεί.
Η Σωστή Αναδιατύπωση
Η σωστή προσέγγιση είναι να αναδιατυπωθεί πλήρως η ερώτηση. Αντί να ρωτάμε "Γιατί υπάρχει το σκοτάδι;", η σωστή ερώτηση γίνεται "Τι φως μπορώ να εισαγάγω εδώ;".
Η κατανόηση ότι το σκοτάδι είναι απουσία, μεταμορφώνει τη σχέση μας με την ύπαρξη, καθώς δεν σπαταλούμε πλέον ενέργεια πολεμώντας σκιές. Αντιθέτως, γινόμαστε πρακτικοί παράγοντες αλλαγής, εισάγοντας παρουσία (φως) εκεί όπου επικρατεί απουσία (σκοτάδι).
Τελική Συμβουλή
Σαν τελική συμβουλή που λειτουργεί ως μεταφορά: το να βλέπει κανείς τον εαυτό του ως πηγή φωτός είναι σαν να ανάβει ένα σπίρτο σε ένα δωμάτιο. Δεν χρειάζεται να εξουδετερώσει την ατμόσφαιρα του δωματίου, απλώς πρέπει να εισαγάγει την παρουσία. Το φως, ως παρουσία, αντικαθιστά αυτομάτως το σκοτάδι, ως απουσία, χωρίς καμία αντίσταση.
0 Σχόλια