Στην καρδιά της ανθρώπινης εμπειρίας υπάρχει το διαρκές ερώτημα: ποιο είναι το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο; Πολλοί μεγαλώσαμε με την ιδέα πως το θέλημα του Θεού συνδέεται σχεδόν αποκλειστικά με υπομονή, ταλαιπωρία, καρτερικό πόνο και δοκιμασίες χωρίς τέλος. Όμως, αν εμβαθύνουμε στην ουσία της θεολογίας, στις Γραφές και στους λόγους των Πατέρων, αλλά και στην ίδια την κοινή λογική που χαρίζει ο Δημιουργός στον άνθρωπο, διαπιστώνουμε ότι ο Θεός δεν θέλει τον άνθρωπο καταπιεσμένο, δυστυχισμένο ή αυτοκαταστροφικό. Θέλει άνθρωπο ακέραιο, χαρούμενο, ειρηνικό, υγιή, δημιουργικό και ευτυχισμένο.
Ο Θεός δεν θέλει το κακό του ανθρώπου. Το κακό δεν αποτελεί έργο του Θεού αλλά συνέπεια της ανθρώπινης πτώσης, των επιλογών μας, της άγνοιας, της αλαζονείας και της απουσίας εσωτερικής επίγνωσης. Έτσι, το να φροντίζουμε τον εαυτό μας – το σώμα μας, την ψυχή μας, τις ανάγκες μας, τη χαρά και ακόμη και την οικονομική μας ευημερία, όταν αυτή δεν γίνεται εις βάρος άλλων – δεν είναι εγωισμός, αλλά υπακοή στο θείο σχέδιο.
Ο άνθρωπος ως ιερό δημιούργημα
Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού. Αυτή η θεμελιώδης δήλωση σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα ταλαιπωρίας αλλά ύπαρξη με υψηλή κλήση: γέννημα αγάπης, ελευθερίας και δημιουργίας. Ο Απόστολος Παύλος λέει πως το σώμα μας είναι «ναός του Αγίου Πνεύματος». Πράγμα που σημαίνει ότι ο σεβασμός προς το σώμα και την υγεία μας αποτελεί ταυτόχρονα πράξη σεβασμού προς τον Θεό.
Δεν μπορεί κανείς να πει ότι αγαπά τον Θεό, αν δεν αγαπά τον εαυτό του. Πώς θα αγαπήσει τον «πλησίον», αν δεν μπορεί να αγαπήσει το ίδιο το πρόσωπο που του έχει εμπιστευτεί ο Θεός; Όπως είπε ο Χριστός: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Αυτός ο λόγος κρύβει ένα μεγάλο μυστικό: η αγάπη προς τον άλλον προϋποθέτει αγάπη προς τον εαυτό.
Η χαρά της ζωής δεν είναι αμαρτία
Πνευματικότητα δεν είναι μιζέρια. Δεν είναι άρνηση της ζωής, άρνηση του γέλιου, άρνηση της δημιουργίας και της χαράς. Ο Χριστός στη Γαλιλαία δεν μίλησε σε αποκαρδιωμένους ανθρώπους από άμβωνες, αλλά σε αγρούς, σε γάμους, σε τραπέζια, ανάμεσα σε παρέες, ανθρώπους της καθημερινότητας. Η παρουσία Του δεν μετέδιδε θλίψη, αλλά ελευθερία. Τόνιζε πως η ζωή είναι δώρο και πως αυτό το δώρο πρέπει να καλλιεργείται, όχι να σπαταλιέται μέσα σε ενοχές, φόβο και εγκατάλειψη του εαυτού.
Το να περνάμε καλά – με μέτρο, συνείδηση και δικαιοσύνη – δεν είναι άρνηση του Θεού, αλλά έκφραση ευγνωμοσύνης. Η χαρά είναι μία από τις μεγαλύτερες θείες ευλογίες, όταν δεν την πληρώνει κανένας άλλος.
Οικονομική ευημερία χωρίς αδικία
Συχνά η θρησκευτική σκέψη έχει παρερμηνευθεί ως αποδοκιμασία του πλούτου. Όμως οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν καταδίκασαν ποτέ τον πλούτο καθεαυτόν. Εκείνο που καταδίκασαν είναι ο πλούτος που αποκτάται με αδικία, ο πλούτος που φυλακίζει την ψυχή και κάνει τον άνθρωπο φυλακισμένο των επιθυμιών του.
Ο Μέγας Βασίλειος, μεγάλος ευεργέτης και κοινωνικός στοχαστής, έλεγε ότι ο άνθρωπος μπορεί να έχει πολλά, αρκεί να μη στερεί κανέναν. Ο Θεός δεν στερεί τα δώρα Του. Ο άνθρωπος τα στερεί. Η οικονομική δημιουργία, όταν γίνεται με τίμιο τρόπο, αποτελεί μορφή αξιοποίησης των δυνατοτήτων που έβαλε ο Θεός μέσα μας – και γι’ αυτό μπορεί να γίνει μονοπάτι ευλογίας, όχι πτώσης.
Το κακό δεν το θέλει ο Θεός – το προκαλούμε εμείς
Πόσες φορές αποδίδουμε στον Θεό ευθύνες που είναι καθαρά δικές μας! Αρρωσταίνουμε γιατί δεν φροντίσαμε τον εαυτό μας, πονάμε γιατί επιλέξαμε λάθος δρόμο, πικραινόμαστε γιατί δεν μάθαμε να συγχωρούμε, φτωχαίνουμε γιατί φοβηθήκαμε να δημιουργήσουμε ή γιατί αδικήσαμε. Και μετά λέμε πως «ο Θεός το ήθελε». Όμως ο Θεός δεν θέλει ποτέ το κακό του παιδιού Του. Ο κόσμος λειτουργεί με νόμους – σωματικούς, ψυχολογικούς και πνευματικούς. Αν κάποιος πηδήξει από ύψος, θα πέσει. Όχι επειδή ο Θεός τον τιμώρησε, αλλά επειδή ο Θεός δημιούργησε έναν κόσμο με συγκεκριμένη τάξη. Έτσι και στη ζωή: όσα σπέρνουμε, αυτά θερίζουμε.
Το κακό γεννιέται όχι από τον Θεό, αλλά από:
- την άγνοιά μας,
- τις παρορμήσεις μας,
- τον φόβο,
- τον εγωισμό,
- την έλλειψη πνευματικής επίγνωσης.
Ο Θεός θέλει να έχουμε φως – και μας το δίνει, αλλά εμείς πολλές φορές επιλέγουμε να μείνουμε στο σκοτάδι.
Η αυτοφροντίδα ως πνευματικό καθήκον
Αν λοιπόν φροντίζουμε τον εαυτό μας με σεβασμό και ευθύνη:
- τη διατροφή και την υγεία μας,
- την ψυχική ισορροπία μας,
- τις σχέσεις μας,
- τη χαρά και την προσωπική μας ειρήνη,
- την εργασία και την οικονομική μας πρόοδο,
τότε δεν ζούμε εγωκεντρικά, αλλά ευθυγραμμισμένα με το θείο θέλημα. Γιατί ο Θεός δεν θέλει ανθρώπους που επιβιώνουν, αλλά ανθρώπους που ζουν. Ανθίζουν. Χαίρονται. Ευγνωμονούν. Δημιουργούν.
Ένας άνθρωπος που αγαπά και φροντίζει τον εαυτό του:
- δεν ζηλεύει, γιατί έχει πληρότητα.
- δεν αδικεί, γιατί δεν αναζητά να αρπάξει.
- δεν μικραίνει τους άλλους, γιατί δεν έχει ανάγκη να υψωθεί πατώντας σε κεφάλια.
- δεν φοβάται, γιατί γνωρίζει ποιος είναι.
- δεν πικραίνει, γιατί αναγνωρίζει ότι όλα είναι δώρα.
Τότε η αγάπη του ξεχειλίζει. Η ύπαρξή του εμπνέει. Και αυτή η εσωτερική πληρότητα γίνεται ευλογία για τους ανθρώπους γύρω του.
Συμπέρασμα
Το θέλημα του Θεού δεν είναι το μαράζι αλλά η άνθιση. Δεν είναι η εγκατάλειψη αλλά η αυτοαγάπη. Δεν είναι ο ακρωτηριασμός της ζωής αλλά η ολοκλήρωσή της. Όταν ο άνθρωπος φροντίζει τον εαυτό του – το σώμα του, την ψυχή του, τις ανάγκες και τα δώρα που του δόθηκαν – και ζει χωρίς να βλάπτει άλλους, τότε όχι μόνο δεν απομακρύνεται από τον Θεό, αλλά βρίσκεται ακριβώς μέσα στο σχέδιο της δημιουργίας Του.
Ο Θεός δεν μας θέλει σκυφτούς.
Μας θέλει όρθιους.
Δεν μας θέλει δυστυχισμένους.
Μας θέλει φωτεινούς.
Δεν μας θέλει μικρούς.
Μας θέλει ολοκληρωμένους.
Κι έτσι, η αληθινή πνευματικότητα δεν είναι άρνηση της ζωής, αλλά απόλυτη αποδοχή της, σεβασμός, αγάπη και αξιοποίηση του θείου δώρου που είναι: ο ίδιος ο εαυτός μας.
Πόροι Εμβάθυνσης από την Αναζήτηση Google
Εξερευνήστε περισσότερα σχετικά με τις βασικές έννοιες που αναφέρονται στην παρούσα ανάρτηση με επιμελημένες πληροφορίες απευθείας από την Google.
|
|
|
|
0 Σχόλια